Η παρούσα πρόταση για το υπνοδωμάτιο ενός σύγχρονου ξενοδοχείου 4 αστέρων βασίζεται στην επανερμηνεία και τη μετεξέλιξη μιας τυπικής κάτοψης στην οποία ο χώρος βιώνεται ως ένας κύβος μοιρασμένος σε διαμερίσματα. Ο σχεδιασμός αποφεύγει την παραλληλία τόσο σε επίπεδο κάτοψης όσο και όψης. Ο χώρος σχεδιάζεται ως μια νοητή χοάνη που μεταφέρει τον επισκέπτη από την είσοδο στον κύριο χώρο ύπνου και αναψυχής. Το σφηνοειδές σχήμα της κάτοψης προσφέρει τη δυνατότητα μιας σταδιακής μεγέθυνσης του χώρου και μία σκηνοθετημένη αποκάλυψη του εσωτερικού στο σύγχρονο ταξιδιώτη. Παράλληλα, η σύνθεση και οργάνωση των μονάδων δημιουργεί ζωντανές ημιυπαίθριας κοιλότητας στις οποίες εγκλωβίζονται στοιχεία πράσινου, νερό και ανθρώπινες δραστηριότητες.

Το σχέδιο της κάτοψης έχει πρισματικό σχήμα οργανωμένο σε ζώνες. Τη ζώνη της εισόδου, του λουτρού, του ύπνου, της αναψυχής και τέλος του εξωτερικού χώρου. Δύο παράλληλες φωτεινές λωρίδες μία κυριολεκτική στην οροφή και η άλλη μεταφορικά στο δάπεδο, σηματοδοτούν την έξοδο από το υπνοδωμάτιο μέσω πλευρικής θύρας σε ημιυπαίθριο χώρο αναψυχής.

Ξεκινώντας την πορεία του στο δωμάτιο, ο επισκέπτης συναντά πρώτα τη ζώνη του λουτρού. Το λουτρό, ένας χώρος κατεξοχήν ιδιωτικός, αποτελεί τη ζώνη που χαρακτηρίζεται από ημιδιαφάνεια. Η διαπερατότητα του γυαλιού είναι το μόνο χαρακτηριστικό που θέτει οπτικά όρια μεταξύ των ενοίκων συγγενών δωματίων και των επισκεπτών που κινούνται στο διάδρομο. Η οπτική αλληλεπίδραση των ενοίκων υπονοείται. Σε μια υποθετική κατάσταση πλήρους διαφάνειας, ένας επισκέπτης στεκόμενος στο ντους θα ήταν θεατής και ταυτόχρονα θέαμα σε μία αλληλουχία χωρίς αρχή και τέλος. Το παιχνίδι της θέασης λαμβάνει χώρο και μέσα στο ίδιο το λουτρό, καθώς ένας συρόμενος καθρέπτης που αποτελεί ταυτόχρονα και πέτασμα, απομονώνει τη θέαση στο εσωτερικό του λουτρού.

Μόλις περάσει τη ζώνη του λουτρού, ο επισκέπτης εισέρχεται στον κύριο χώρο του υπνοδωματίου. Οι κατακόρυφες επιφάνειες του που κυρίως χαρακτηρίζουν το χώρο του υπνοδωματίου αντιπροσωπεύουν στιγμιότυπα από κινούμενα κλαδιά και κατακόρυφα στοιχεία που συγκλίνουν και αποκλίνουν. Οι επιφάνειες αυτές έρχονται σε άμεσο διάλογο με τις οροφές στις οποίες οι χαράξεις συνεχίζουν τη γραμμική τους πορεία. Χαρακτηριστικό του χώρου αποτελούν τα γραμμικά ξύλινα στοιχεία/οι γραμμικές χαράξεις από ξύλο, στους τοίχους και την οροφή, που παραπέμπουν σε κλαδιά/κορμούς που συγκλίνουν και αποκλίνουν. Η χρήση φυσικών υλικών, όπως μάρμαρο και ξύλο, στο δάπεδο καθώς και την επίπλωση, φέρνουν πιο κοντά τον επισκέπτη στο φυσικό στοιχείο και εντείνουν τη βιωματική εμπειρία της αναψυχής και της διακοπής από το ρυθμό της αστικής καθημερινότητας.

Η τελευταία ζώνη, η οποία ορίζεται από κάθετα αντικρυστά ανοίγματα στις πλάγιες όψεις του δωματίου, αποτελεί το τελευταίο στάδιο πριν τη μεγάλη γυάλινη «οθόνη» - πέρασμα προς την εξωτερική θέα. Εδώ δεν γίνονται εναλλαγές πλήρους-κενού, ούτε προσπάθεια διασκεδασμού του οπτικού ερεθίσματος. Η μεγάλη μπαλκονόπορτα – «οθόνη», η οποία καταλαμβάνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της πρόσοψης του δωματίου, κατευθύνει το βλέμμα χωρίς αντιπερισπασμούς στην καδραρισμένη θέα. Στη ζώνη αυτή, καθιστικό, χώρος εργασίας, αποθηκευτικοί χώροι και απαραίτητα στοιχεία για ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, όπως μικρό ψυγείο, τηλεόραση και χώρος για αποσκευές, οργανώνονται μόλις σε λίγα τετραγωνικά, προσφέροντας τη μέγιστη δυνατή εργονομία στο χρήστη.